Meeting of Chandrapida and Kadambari

क्रमेण च गत्वा हेमकूटम्, आसाद्य च कुमारीपुराभ्यन्तरम्, मुहुर्मुहु: स्वसंबद्धालापं केयूरकं पृच्छन्तीं कादम्बरीं ददर्श। तस्य तु दृष्टकादम्बरीवदनचन्द्रलेखालक्ष्मीकस्य सागरस्येवाभृतमुल्ललास हृदयं।  तदा तस्य अपि "नृनमयं स केयूरकेणावेदित:"  इति चिन्तयत्या रूपातिशयविलोकनविस्मयस्मेरं निश्चलनिबद्धलक्ष्यं चक्षुस्तस्मिन् सुचिरं पपात॥

பின்பு ஹேமகூடத்தைச் சென்றடைந்து, குமரிகள் வசிக்கக் கூடிய அந்தப்புரத்தை அடைந்து, மீண்டும் மீண்டும் தன்னைப் பற்றியே கேயூரகனிடம் கேட்டுக் கொண்டிருந்த காதம்பரியைக் கண்டான். சந்திர ரேகை போன்ற அழகான காதம்பரியின் வதனத்தைக் கண்ட சந்திராபீடனின் இருதயமானது பொங்கி வரும் கடல் நீர் போலானது.  அப்போது, இவர்தான் கேயூரகனால் கூறப்பட்டவர் என்று சிந்தித்து, அவனுடைய அதிசயமான ரூபத்தைக் கண்டு, அவளுடைய கண்களானது அசையாமல் ஸ்தம்பித்து சற்று நேரம் நின்றது.

In due course, he went to Hemakuta, got into the private apartments of maidens and saw Kadambari who was frequently asking Keyuraka about himself.  The heart of Chandrapida who saw the loveliness of the digit of the moon in the form of Kadambari’s face swelled like the waters of the ocean.  At the same time, the eyes of Kadambari thinking within herself that he was certainly the same person about whom she had been told by Keyurak, fell on him for quite a long time – the eyes that were dilated on account of her wonder on seeing such an extra-ordinary personality and fixed on the target (Chandrapida) steadfast.

तत: कादम्बरी कृच्छ्रादिव दत्तकतिपयपदा, महाश्वेतां स्नेहनिर्भरं कण्ठे जग्राह। महाश्वेतापि "सखि कादम्बरि!  अस्ति भारते वर्षे राजा तारापीडो नाम।  तस्यां चन्द्रापीडो नाम सूनुर्दिग्विजयसङ्गेनानुगतो भूमिमिमाम्।  एष च दर्शनात्प्रभृति प्रकृत्या मे निष्कारणबन्धुतां गत:।   तत्, अपूर्वदर्शनोऽयमिति विमुच्य लज्जाम्, अविज्ञातशील इत्यपाहाय शङ्काम्, यथा मयि, तथात्रापि वर्तितव्यम्।  एष ते मित्रं च बान्धवश्च" इति तामवादीत्।  कादम्बरी च सविभ्रमकृतप्रणामा चन्द्रापीडाय ताम्बूलमदात्; गृहीत्वा चापरं तांबूलं महाश्वेतायै प्रायच्छत् ॥

பிறகு தட்டுத் தடுமாறி சில வார்த்தைகளைப் பேசிய காதம்பரி, மஹாஸ்வேதாவை ஸ்நேகத்தினால் கழுத்தைக் கட்டிக் கொண்டு தழுவினாள். மஹாஸ்வேதா கூறினாள், "தோழி காதம்பரி, பாரத தேசத்தில் தாராபீடன் என்ற பெயருடைய ராஜா ஒருவர் இருக்கின்றார். அவருடைய பிள்ளையான சந்திராபீடன் என்ற பெயருடைய இவர், திக்விஜயத்தின் பொருட்டு இந்த பூமிக்கு வந்திருக்கின்றார். இவரைக் கண்டவுடனேயே இயற்கையாகவே எனக்கு ஒரு காரணமும் இல்லாமல் உறவினர் ஆகிவிட்டார்.  மேலும் இவருடைய தரிசனமானது, என்னைப் பார்ப்பதாகவே நினைத்து, உன் லஜ்ஜையை விட்டு, இவர் அறியாதவராயிற்றே என்ற சங்கோஜத்தையும் விட்டு, நான் எப்படியோ, அப்படியே இவர் என்று எண்ணி, இவரே உன் நண்பன், இவரே உன் உறவினன் என்று எண்ணி பழகு," என்று. காதம்பரியும் நயனமாக வணங்கி, சந்திராபீடனுக்கு தாம்பூலம் கொடுத்தாள், பின்பு இன்னொன்று தாம்பூலத்தை எடுத்து மஹாஸ்வேதாவுக்கு கொடுத்தாள்.

Then Kadambari who spoke a few words, as if with difficulty, embraced Mahasveta tightly by the neck. Mahasveta told her thus: “Friend Kadambari, there is a King by name Tarapida in the Bharatavarsha. This is his son who has come to the place in the context of his tour of conquest. From the very first sight, he has naturally become my kinsmen for no explicable reason. Therefore, you should treat him exactly like me, shedding your bashfulness because he has not been previously seen by you and casting away your apprehension because his conduct is not known to you. He is your friend and relative.”  Kadambari saluted Chandrapida in a graceful manner and offered betal to him.  She took another roll of betal and gave it to Mahasveta.